lunes, 26 de abril de 2010

Hai flores rotas / Hay flores rotas


HAI FLORES ROTAS
no chan que
ninguén barre que
ninguén pisa.
Flores rotas pingando
de chuvia
peor que murchas
máis tristemente,
escachadas,
esparexidas sen sentido,
insultadas,
abusadas
polos insectos
FELICES.
Máncanme nos ollos.
Inféctanme nos bicos
dos oídos
coas súas bágoas
velenosas.

Hai flores rotas
so a pedra negra de lique e
camelias tocando cruces.
Nacen crisantemos nun curruncho
do salón.
Imaxínanse Roseiras
no meu cuarto,
case espidas,
indómitas ao contacto
do LUME.

Hai flores rotas
no peitoril da fiestra,
hipnotizadas,
espantadas polo teu
movemento de pestanas e
cheiro a trevo.
Morrendo unha morte pequena.

Eis TI recompoñelas
unha a unha,
pétalo a pétalo,
nesta beirarrúa cuadriculada.
Existindo.
Impedindo que Eu sexa unha delas.
Coidando que non volvan
ROMPERCHE
na man.


HAY FLORES ROTAS
en el suelo
que nadie barre
que nadie pisa.
Flores rotas goteando
lluvia,
peor que marchitas
más tristemente,
desmenuzadas,
esparcidas sin sentido,
insultadas,
abusadas
por los insectos
FELICES.
Me lastiman en los ojos.
Me infectan la punta
de los oídos
con sus lágrimas
venenosas.
Hay flores rotas
sobre la piedra negra de liquen y
camelias tocando cruces.
Nacen crisantemos en una esquina
del salón.
Se imaginan los Rosales
en mi cuarto,
casi desnudos,
indómitos al contacto
del FUEGO.

Hay flores rotas
en el alféizar de la ventana,
hipnotizadas,
espantadas por tu
movimiento de pestañas y
olor a trébol.
Muriendo una muerte pequeña.

Pero TÚ las recompones,
una a una,
pétalo a pétalo,
en este margen cuadriculado.
Existiendo.
Impidiendo que Yo sea una de ellas.
Cuidando que no se te vuelvan
a ROMPER
en la palma de la mano.



Texto: Fátima N. Delgado
Fotografía: Corteza dactilar por Néstor Revuelta Zarzosa
Poema publicado en la revista Dulce Arsénico